“I’m hoping Cuomo and Map Boy will kiss when Georgia flips”: erotische fanfic over CNN-nieuwsankers tijdens de Amerikaanse presidentsverkiezingen

Dominique De Groen

1. “Map Boy ran a hand across his enormous map and moaned…”

Het ene moment ben je, zoals het een goed geïnformeerde wereldburger betaamt, op zoek naar updates over de inmiddels al dagen aanslepende Amerikaanse presidentsverkiezingen. Het volgende ben je erotische fictie aan het lezen over de nachtelijke presentatoren op CNN. Mijn favoriete plottwist van 2020 deed zich voor op 7 november, toen ik op de subreddit r/MapBoy belandde. Deze online community maakt deel uit van Reddit, een uitdijend netwerk van online gemeenschappen die aan de meest uiteenlopende onderwerpen zijn gewijd. In het geval van r/MapBoy is dat: erotische fanfiction over nieuwsankers als Chris Cuomo (hier vaak Daddy Cuomo genoemd) en zijn sidekick, Phil Mattingly, die de interactieve kaart of “Magic Wall” bemant en die liefkozend is omgedoopt tot Map Boy. Hoewel de meeste verhalen draaien rond Cuomo en Map Boy, die de nachtshift voor hun rekening nemen, passeren ook andere CNN-gezichten af en toe de revue. Zo is er John King (ook wel Map King genoemd), die overdag de Magic Wall bedient en die bij kijkers zo geliefd is geworden vanwege zijn kalmte, zijn geruststellende uitstraling, zijn competentie, zijn indrukwekkende kennis van staten, counties en steden, en zijn legendarische onvermoeibaarheid, dat hij inmiddels bijna een cultstatus heeft verworven. Andere populaire nevenpersonages zijn de analyst Harry Enten (Laptop Guy of Hairy Harry) en de presentator Anderson Cooper. Een behulpzame post van ene BrokenTeddy zet de voornaamste castleden en hun vermeende eigenschappen en karaktertrekken op een rijtje. Cuomo is een “rompy dom who loves to play devil’s advocate to hear MapBoy’s sexy analysis”, Map Boy is “John’s apprentice and Cuomo’s pet”, King is een “sexy, smoldering beast with soft, massive hands and an intense love and understanding for the magic wall”, en Enten “the dorky third wheel”. In de meeste verhalen wordt Map Boy, die wordt afgeschilderd als jongensachtig, onschuldig, beleefd en onderdanig, seksueel gedomineerd door Cuomo, de zelfzekere, gespierde, ervaren en enigszins arrogante oudere man, of verleid door de elegante Anderson Cooper, “the insatiable silver fox”. Dit alles is natuurlijk totaal bonkers, maar het heeft geen enkele zin om te doen alsof ik niet leef voor dit soort ongein. Wanneer ik een rabbit hole tegenkom, moet ik er nu eenmaal induiken. Waar komt Map Boy vandaan, in welke krochten van het collectieve digitale onderbewuste kent hij zijn oorsprong? Wat drijft hem? Wat, met andere woorden, betekent hij? To the mapmobile!

2. “This is history and we’re all shitposting in the middle of it”

Map Boy zag het levenslicht omstreeks 2 uur ’s ochtends EST, op 5 november 2020. Zijn officiële geboorteplaats is “Discussion Thread: 2020 General Election Part 32 | Results Continue” op r/Politics, een subreddit gewijd aan Amerikaanse politiek die voornamelijk wordt bevolkt door gebruikers die zich aan de linkerzijde van het politieke spectrum bevinden. Tussen 3 uur ’s ochtends op dinsdag 3 november en 11u11 op zaterdag 7 november bediscussieerden redditors de verkiezingen in real-time, van de stembusgang tot de binnensijpelende resultaten tot de uiteindelijke aankondiging van de winnaar, in een reeks van 83 megathreads – om overbelasting van de website te vermijden, creëerde een ModeratorBot telkens na ongeveer 20.000 commentaren een nieuwe thread. Megathreads zijn gebruikelijk voor het live becommentariëren van grote evenementen of belangrijke gebeurtenissen, van aanslagen en verkiezingen tot de Superbowl. Het zijn vaak gigantische threads, waarin commentaren aan zo’n hoog tempo passeren dat ze vaak bijna aanvoelen als een chatroom. Waar de meeste megathreads echter slechts enkele uren live zijn, sleepte deze discussie vanwege het lange wachten op de resultaten vier dagen aan, een voorheen ongezien fenomeen. In thread 15 al postte de gebruiker mom-the-gardener: “I think that’s the most parts to a thread I’ve ever seen, it’s incredible.” Ene Sal Hagen heeft de threads inmiddels onderworpen aan een grondige kwantitatieve analyse, en telde 1,8 miljoen commentaren gepost door 153.696 verschillende accounts. Op drukke momenten, schrijft hij, passeerden er gemakkelijk 20.000 commentaren per uur.¹ Dit geeft een idee van de omvang en de razende snelheid van de disussie; maar hoe voelde het om deel uit te maken van deze wolk van data, dit oncontroleerbaar uitdijende, incoherente, meerstemmige, weerbarstige en ronduit gigantische taalgezwel?

In de vroege threads ligt de focus grotendeels op min of meer serieuze politieke discussie. Mensen posten links naar analyses en voorspellingen, speculeren over de waarschijnlijkheid dat Biden zal winnen en geven doorlopend commentaar op de binnenrollende dan wel uitblijvende resultaten, wat resulteert in een nooit aflatende collectieve stream of consciousness van opmerkingen als, “what the FUCK Michigan”, “Fuck’s sake Georgia please I beg you” en “Wisconsin stressing me out”. De eerste paar threads zijn optimistisch, maar wanneer duidelijk wordt dat Florida naar Trump gaat, slaat de sfeer om. Na een initiële uitbarsting van woede jegens de Sunshine State (met kleurrijke commentaren als “Florida is disgusting”, “I fucking hate Florida and can’t wait for it to sink into the ocean”, “Irredeemable place. Give it back to Spain”, of, simpelweg, “Floridaaargh”), verzinkt de thread in depressie en paniek. Plots lijkt iedereen ervan overtuigd dat de zaak zo goed als beklonken is voor Trump. Wanneer ik die nacht aan het scrollen ben, vliegen commentaren als “RIP Biden”, “I’ve already started crying LOL”, “I’m gonna puke” en “I feel like curling up into a ball and dying folks” me rond de oren. De occasionele stem van de rede doet een poging om de “doom and gloomers” erop te wijzen dat dit simpelweg de op voorhand voorspelde Red Mirage is — de illusie dat de Republikeinen aan het winnen zijn omdat de poststemmen uit stedelijke gebieden, waarvan de meerderheid voor Biden is, nog niet zijn geteld. Niets blijkt echter opgewassen tegen de tsunami van negativiteit, die niet alleen wordt veroorzaakt door angstige Democraten, doodop en on edge na vier jaar Trump, maar ook door rechtse trollen en zogenaamde doombots, die de threads bewust infesteren met pessimistische en ontmoedigende commentaren. Wanneer ik om 4 uur ’s ochtends in slaap val, ben ook ik ervan overtuigd dat binnen enkele uren zal worden aangekondigd dat Trump een tweede ambtstermijn krijgt. Misschien vat areaunknown dit deel van de thread nog het best samen: “This thread is a hot mess, inside a dumpster fire, inside a train wreck”. Waaraan sheikahstealth toevoegt: “inside a virus, inside 2020.”

Wanneer ik de volgende ochtend wakker word, is de sfeer opnieuw helemaal gekanteld. Omstreeks thread 10 of 11 komt Biden aan de leiding te staan in Wisconsin, en begint Trumps voorsprong in andere staten te verdampen. Er is een initiële rush van enthousiasme en positiviteit, met commentaren als “Holy fuck Wisconsin just went blue”, “Biden’s chance is actually pretty decent, holy shit” en “WISCONSIN LETS GO!” Sommigen, zoals gebruiker whereismycock, gooien alle voorzichtigheid overboord: “Well with Biden in the lead of Wisconsin and NYT saying he’ll win Georgia I think we got a new president”. En na deze rollercoaster? Wel, eigenlijk… niets. Nadat het stof is gaan liggen, is er alleen nog het wachten op de langzaam binnensijpelende resultaten uit cruciale staten als Arizona, Nevada, Georgia en Pennsylvania; het eindeloze wachten terwijl de Red Mirage tergend traag wegsmelt. Er heerst een unheimlich gevoel dat we getuigen zijn van een historische gebeurtenis, dat we middenin de actie zitten, maar dat er tegelijkertijd helemaal niets aan het gebeuren is. Als we inderdaad, zoals verschillende gebruikers beweren, “part of history” zijn, dan ervaren wij de geschiedenis als een eindeloos scrollen en refreshen in een moeras van dagdrinken, troosteten en memes. Het voelt alsof we stilstaan en tegelijkertijd bewegen. Zoals quizzicalquow het op vrijdagavond verwoordt, “time has been doing a weird million seconds a minute and standing completely still thing all at once.” Ondanks deze stagnering zijn we nog steeds in de greep van een haast ondraaglijke spanning, die niet alleen in onze lichamen maar ook in de thread zelf gesijpeld lijkt te zijn en die we onmogelijk afgeschud krijgen. Het is geen rauwe angst of paniek meer zoals in de vroege threads, maar eerder een sluimerende, knagende ongerustheid, een algemeen gevoel van onbehaaglijkheid dat het iedereen onmogelijk maakt om zich op iets anders te focussen. Hoewel er nauwelijks iets gebeurt, blijken we niet in staat om weg te kijken. “It’s like a car accident”, zegt namelessentity. “I know i can’t do anything, but all I can do is stare.” Sommigen lijken zelfs in een staat van verlamming of hypnose te verkeren. “The days have blended into one”, schrijft a_lonely_exo. “My eyes just transfixed to my tv. I feel paralyzed till this is over. I can’t focus on anything else”. En dus blijven we met z’n allen rondhangen in de threads, hoewel niemand er, na verloop van tijd, echt nog zeker van lijkt te zijn wat we daar precies doen.

De serieuze, inhoudelijke discussies beperken zich steeds meer tot de momenten waarop er daadwerkelijk iets aan het gebeuren is —Trumps speech waarin hij oproept om te stoppen met stemmen te tellen, gewapende protesteerders op de parking van Maricopa County Election Center, een nieuwe lading resultaten uit een beslissende staat. Het grootste deel van de tijd zijn er echter geen noemenswaardige ontwikkelingen om over te praten. En dus verlegt de focus van de threads zich gaandeweg naar memes, shitposting en andere onnozelheden. Het kantelpunt is thread 23, of de “I claim”-thread. Als reactie op een tweet van Trump, waarin hij de nog onbesliste staten Georgia, Pennsylvania en North Carolina onrechtmatig “claimt”, worden er talloze commentaren gepost als “I hereby claim the ocean and demand to be referred to as Poseidon”, “I hereby claim Jeff bezos’ wealth” — en, hoe kan het anders, “I claim this thread”. Thread 31, en in mindere mate thread 26, wordt dan weer overspoeld door copypasta (stukken tekst die telkens opnieuw worden gecopy-pastet) — meer specifiek een referentie naar Dragon Ball Z, waarin het hoofdpersonage energie krijgt van alle wezens in het universum om de bad guy te verslaan:

Een hele reeks threads is gewijd aan Amerikaanse presidenten: in thread 42 passeren er grappen over Bill Clinton, de 42ste president (“So, blowjobs for all then?”, “I did not have sexual relations with this discussion thread”), in thread 43 over George W. Bush (“This thread is taking us to Iraq”, “This thread just invaded my oil fields”, “This thread is secretly Dick Cheney”), in thread 44 post iedereen “Thanks, Obama” (een meme waarin Obama de schuld krijgt voor problemen waarmee hij niets te maken heeft) en thread 45 bestaat bijna volledig uit “Fuck Trump”-comments, met occasionele variaties als “Fuck Donald Trump gently with a cactus”. Thread 69 wordt, naar oude internetgewoonte, volledig overspoeld door commentaren die simpelweg uit het woord “Nice” bestaan, een gebeuren waarop reeds werd geanticipeerd sinds thread 20 of eerder. “We’re all just saying random stuff now”, zegt blue555565 in thread 34, “I haven’t seen coverage analysis in 8 threads”. Maar hoe kan het anders? Zoals rizz_explains_it_all antwoordt, “There’s nothing to cover”.

Dit is wanneer dingen echt bizar beginnen te worden — wanneer de thread, in de woorden van sboogie34, “has officially lost its mind”. Gezien de alomtegenwoordigheid van commentaren als “My anxiety has kept me up for over 50 hours”, “I haven’t looked up from my phone for 48 hours” of “I’ve literally been watching CNN for 79 hours straight”, mag het niet verbazen dat de dagen langzaam maar zeker in elkaar beginnen over te lopen — dat tijd elastisch wordt, niet langer gestructureerd door voorspelbare eenheden als minuten en uren maar onderhevig aan grillige wetten en een eigen, mysterieuze logica. “Man today has been a heck of a year”, zegt DrFatz. “These 2 days have been the longest century of my life”, zegt Ordinary-Broccoli-87. “Today was one hell of a week”, zegt livingunique, waarop AtTheGates antwoordt, “Tomorrow will be one hell of a month”, waaruit Progrum besluit, “It’s really just been a hell of a hell all around.” Wat die laatste uitspraak betekent? Geen idee, maar het voelt als een gepaste omschrijving van niet alleen deze verkiezing, maar ook 2020 in het algemeen. Nu tijd een abstractie is geworden, lijkt iedere schaamte rond gepaste uren om te drinken te zijn weggevallen. Op ieder uur van de dag en nacht zijn de threads gemarineerd in overvloedige hoeveelheden alcohol. “It’s 7:33am here, is it too late to crack the wine?” vraagt thebirdisdead. “If you put coffee in your whiskey, that’s basically breakfast”, meent MutatedSpleen. Met de regelmaat van de klok post er iemand een variatie op, “So what’s everyone drinking?”, waarop in de antwoorden steevast een opsomming voorbijtrekt van ongeveer iedere alcoholhoudende vloeistof die de mensheid kent, van Jäger bombs tot Jack Daniel’s uit de fles en zelfgestookte sterkedrank (“Like the hilbillies do”, aldus SirCleanPants. “No bullshit, straight to the liver”). De rijkelijk vloeiende drank doet het realiteitsbesef nog verder afbrokkelen. “I’m so drunk right now”, schrijft formercotsachick, “I’m not even sure what’s real”.

Soms lijkt er zelfs geen ‘buiten’ de thread meer te zijn, alsof de wereld is gereduceerd tot dit universum van doomposting en shitposting. “I live in this thread now”, kondigt NO_YOUR_STUPID aan. “These threads should be charging me rent”, oppert een gewetensvolle Decorativepillowfan. Wanneer er toch eens geslapen wordt, wordt de duur van het dutje niet gemeten in uren maar — jawel — threads: “I got 2 discussion threads worth of sleep”, “we were on 31 when I went to sleep last night”. Voor velen lijkt het nieuws de enige link te zijn met de buitenwereld, maar zelfs dat biedt weinig soelaas. “Help me”, smeekt Angryangmo, “I’m trapped in an endless loop!!! Ah it’s just CNN for the last 12 hours..” Zelfs wanneer er niets gebeurt, blijft de verkiezingsverslaggeving 24/7 lopen, in een eindeloze lus. “Are CNN trying for some kinda world record for how many times you can do the same report over and over but slightly differently”, vraagt benc777 zich af. Verschillende mensen geven aan dat ze het gevoel hebben langzaam hun verstand te verliezen. “Anybody else starting to hallucinate a little”, vraagt synapdoche zich af. “A lot of us are reaching the point of delirium”, meent Smogh, “and it really shows”. SuicideKingsHigh omschrijft deze mentale schemerzone, waar iedereen langzaam zijn grip op de realiteit kwijtraakt, als “a nightmare within a nightmare within a nightmare within a nightmare”. Naast waanzin is een ander neveneffect van deze collectieve trip een groeiende fixatie op seks. Vermoeidheid, alcohol, verveling, en wellicht ook de eenzaamheid van de pandemie, maken de gebruikers zo geil dat zelfs het wachten op de resultaten wordt geseksualiseerd, keer op keer wordt getypeerd als “edging”, het bewust uitstellen van een orgasme. “I wonder if Michigan is into Kink because they’re edging the whole planet rn”, zegt Rule34NoExceptions. “Please”, smeekt bnelson. “I need to release. Two days of edging.” Wanneer Georgia op het punt staat van rood naar blauw te switchen, bereikt de seksuele spanning een hoogtepunt. “Is anyone else literally throbbing as it ticks toward the flip?” vraagt demgnik. Geen wonder dat, in de latere delen van de thread, gebruikers elkaar om de haverklap naar “horny jail” dreigen te sturen, de gebruikelijke straf voor ongepaste hornyposting. Het is uit dit braakland van slaaptekort, verveling, sluimerende stress, alcohol en seksuele frustratie, dat Map Boy en Daddy Cuomo uiteindelijk tevoorschijn komen gekropen.

3. “This thread is now exclusively for sexxxy fanfic about CNN personalities”

De meeste posters zitten gekluisterd aan het nieuws, en dus vormt een groot deel van de commentaren een live paratekst rond de berichtgeving — zoals sLXonic opmerkt, “This thread has just become a CNN watch party together.” Reeds vanaf het begin wordt er uitvoerig gesproken over de nieuwslezers. John King, die als sidekick van presentator Wolf Blitzer overdag de Magic Wall bemant, verovert al snel de harten van de kijkers, die in de eerste plaats onder de indruk lijken te zijn van zijn encyclopedische politieke en geografische kennis. “John King is an absolute beast at his reporting”, zegt Prolite9. “He knows something about every single county in the country.” Gaandeweg transformeert hun bewondering tot onversneden aanbidding: hij wordt omschreven als “a god with that map”, “a magician with that board”, “a one man army (…) Carrying CNN” en “a fucking legend”. Er wordt druk gespeculeerd over hoe lang hij al wakker is en hoeveel pepmiddelen hij heeft genomen om te blijven doorgaan. “Hes got to be on so much adderall”, zegt DarthButane. “John King how are you alive”, vraagt Medicalquesthrawy, waarop Blufish312 antwoordt, “A mountain of coke”. Al vanaf de vroegste threads zijn er gebruikers die de nieuwslezers seksualiseren, aanvankelijk vooral John King en Anderson Cooper. “Between map guy and Anderson, CNN has a couple of silver foxes”, zegt Codidly5. Maar zelfs wanneer een nieuwslezer geseksualiseerd wordt, gebeurt dat in dit relatief onschuldige vroege stadium van de thread vaak nog in termen van bewondering voor zijn kunde, zoals blijkt uit deze comment van B0z22: “Damn John King is fantastic at this. Talk districts to me you tall drink of handsome. Orate ’16 vs. ’20 results to me you eloquent white stallion. Tell me it’s early as you caress your fingers across that screen you suited tease.” Al bij al blijft het voorlopig braaf.

’s Nachts, wanneer Chris Cuomo het roer overneemt van Blitzer en Phil Mattingly John King vervangt, vindt er echter een verschuiving plaats. Naarmate de nacht vordert wordt iedereen vermoeider en steeds meer dronken en stoned. De stemmentellers zijn gaan slapen, waardoor er nog minder nieuws is om over te praten. De chaos, absurditeit en seksuele spanning bereiken nieuwe hoogtes. Wanneer Cuomo in de nacht van dinsdag op woensdag, ergens ter hoogte van thread 11, op onze schermen verschijnt, worden er geen woorden vuilgemaakt aan zijn skills als presentator. “God, I love how Chris Cuomo moves”, schrijft PutAwayYourLaughter, “I just can’t explain why…” cebolla_y_cilantro weet het antwoord: “Because he’s a sexy, sexy beast”. Posters steken hun aantrekking niet onder stoelen of banken: BubblesForBrains vindt hem “kind of weird sexy”, iloveanime97 noemt hem “so dreamy” en nobondjokes verklaart, omstreeks half vijf EST, “A part of me would give it all up and be his mistress if he asked, although I judge myself harshly for this”. Mattingly wordt aanvankelijk vooral gezien als een inferieur subsituut voor de alom aanbeden John King. Mensen omschrijven hem als “John Kings replacement”, “This kid”, “3rd string John King (…) just trying his damnedest” en “intern guy on the map wall” — hoewel hij, zoals iemand in thread 32 aangeeft, in feite niet alleen een getrouwde vader van achterin de 30 maar ook een ervaren politiek verslaggever is.

De interactie tussen Cuomo en Mattingly wordt aanvankelijk niet gelezen als seksueel, maar als antagonistisch. De algemene consensus luidt dat Cuomo, die volgens nahenil “100% on pure crack cocaine” is, zich als een lul gedraagt tegen Mattingly door hem constant te onderbreken en domme, voor de hand liggende vragen te stellen. “I really, really wish Cuomo would stop acting like such a dick towards the map guy”, zegt st-mungos-rn. Gaandeweg escaleert dit vermeende antagonisme. “This CNN map guy is getting pissed lol”, observeert lotusbloom74. “Can tell Mattingly is getting pissed off with this hover job Cuomo is pulling with him and maps lol”, denkt ook XxNHLxX. Even lijkt er zelfs geweld in de lucht te hangen. “The map guy on CNN is gonna hit Cuomo, I swear”, zegt coeurdeviolet. HalloCharlie kan het niet langer aanzien: “they look like they’re gonna kill each other at this point. Had to stop watching it.” In dit veronderstelde conflict speelt Cuomo steevast een dominante rol — de onderdrukker, de pestkop — en is Mattingly zijn soms gefrustreerde maar uiteindelijk gehoorzame sidekick. Dit heeft wellicht deels te maken met hun respectievelijke persoonlijkheden — Cuomo wordt keer op keer getypeerd als arrogant, iemand met “swagger” en “Big Dick Energy”, terwijl mensen herhaaldelijk opmerken hoe kalm en beleefd Mattingly is. Hoewel er tijdens die eerste nacht nog geen sprake is van fanfic, structureert deze dynamiek alle latere ficties over hen.

De intensiteit van de lust — of, zoals dat hier wordt genoemd, “thirst” — voor nieuwsankers is recht evenredig met de algemene onnozelheid van de threads, en omgekeerd evenredig met de hoeveelheden “doom and gloom”. Er lijkt pas echt ruimte voor te zijn wanneer de grootste stress is gaan liggen, wanneer mensen niet langer acuut aan het panikeren zijn — wanneer het, met andere woorden, waarschijnlijk lijkt dat Biden zal winnen, en mensen louter aan het wachten zijn op de verlossende uitspraak. Net zoals de threads vanaf deel 23 (aangemaakt omstreeks 17u EST op woensdag) steeds chaotischer en nonsensicaler worden, wordt er vanaf dan ook steeds intenser gecrusht op de nieuwslezers. John King wordt nog steeds geprezen voor zijn uithoudingsvermogen en competentie, maar wordt ook steeds vaker onomwonden geseksualiseerd, met opmerkingen als “Silver daddy” en “He can finger my magic walls anytime”. Gaandeweg worden de fantasieën uitgebreider, creatiever. Het is op deze avond, wanneer een Biden-overwinning steeds waarschijnlijker begint te lijken en de posters de teugels meer en meer laten vieren, dat de eerste sporen van fanfiction zichtbaar worden. Zo omschrijft Flincher14 Anderson Cooper als “a sex android that you can get to do chores around the house when your not fucking it”. Het is duidelijk dat er iets in de lucht hangt. Maar uiteindelijk zijn het niet King en Cooper, maar Cuomo and Mattingly die de perfecte geleiders blijken voor de uit de pan swingende seksuele spanning.

In de tweede nacht, van woensdag op donderdag, blijkt de thirst ten opzichte van de nieuwslezers exponentieel gestegen ten opzichte van 24 uur eerder. Ditmaal wordt niet alleen Cuomo geseksualiseerd, maar ook Mattingly, inmiddels door gebruiker haramigunda omgedoopt tot “map boy”, een naam die al snel dominant wordt. Gebruikers fantaseren niet alleen over de seks die zij zelf willen hebben met Cuomo en Map Boy (“I’d let him touch me like he does the map…”, “I want Chris to hold me in his big beefy arms”, “I’d suck the life out of the map guy’s dick”), maar herinterpreteren ook de vijandigheid die ze de avond tevoren tussen de twee meenden te detecteren als seksuele spanning. Wanneer roosley1 schrijft, “I feel like Chris Cuomo and this late night map guy on CNN openly hate each other”, antwoordt averagethrowaway21, “It’s all sexual tension”. _CoachMcGuirk is het eens met die analyse: “Phil and Chris should just kiss and then the tension will go away”. “Cuomo and the boy need to just make out already”, vindt ook Westsider509330. Inmiddels zien de posters overal sporen van seksuele spanning en geflirt, van “stolen glances” tot de nonchalante manier waarop Cuomo met zijn elleboog op Mattingly’s interactieve kaart leunt. En dan, kort na 2 uur EST, gebeurt het: het signaal waarop we allemaal zaten te wachten. In zijn analyse van de cijfers verwijst Mattingly terug naar de vorige nacht. “Let’s take you back to 12:00 am, midnight, November 4th”, zegt hij. “The lead was 548,000 votes.” Maar Cuomo lijkt geen interesse te hebben in de stand van de stemmen. “We were together”, zegt hij. “We were together”, beaamt Mattingly. “I’ll never forget your eyes”, zegt Cuomo. Deze opmerking is natuurlijk olie op het vuur van thread 33. Vergeet “making out”: “Cuomo almost definitely wants to fuck map boy”, aldus 01001010010100110011. Mensen beginnen te speculeren over de mogelijkheid om erotische fanfic te schrijven over het duo. “You guys are gonna be writing fan-fiction about Mattingly and Cuomo if this keeps up”, voorspelt thisguy4798, en ook cspruce89 is “surprised they haven’t been shipped in fanfics yet.” Lang hoeven ze echter niet te wachten. Om 2u13 post kramjam een fantasie die we kunnen lezen als een micro-fanfic: “I’d be so happy if they just announce a key race alert and start jerkin each other off”. Om 2u17 laat Zzoso hun verbeelding de vrije loop: “They both just went for it without looking at each other and acted like nothing had happened. Just one little peck.” Kort na drieën schrijft vancitygritty volgende dialoog:

cuomo: what about pennsylvania?
mattingly: you know what? fuck pennsylvania. fuck the map. let’s make sweet, sweet love for everyone in america to see. take me now in your huge, manly arms Chris and never let me go

Andere gebruikers beginnen verzoekjes te posten. “In any Cuomo fanfic one of y’all writes”, vraagt brilliant0ne, “can you make Cuomo say ‘Key Race Alert’ right before he cums?” “Where does Phil fit in all of this?” wil een Map Boy-fan weten. “Hopefully inside Cuomo”, antwoordt brilliant0ne. De boel escaleert nog verder in thread 34—niet verbazend, aangezien Rule #34, een oude wet van het internet, als volgt luidt: “if it exists, there is porn of it”. Thread 34 begint bijgevolg met commentaren als “Bring forth the porn”, “Thread 34, mark this one NSFW mods, it’s gonna get weird”, “Chris Cuomo r34 with the map guy please” en “This thread is now exclusively for sexxxy fanfic about CNN personalities”. En Rule #34 stelt niet teleur: om 5u50 post RottingSextoy de eerste fan art van Map Boy and Cuomo.

Wat dus aan het begin van de nacht nog werd geïnterpreteerd als vijandigheid, is tegen de dageraad getransformeerd tot een ontluikende romance. “What begins as a dust up”, vat coeurdeviolet samen, “is quickly going to turn into an intensely passionate man on man lovemaking session.” Indien iemand zich afvroeg wat er gebeurt wanneer duizenden mensen, in diverse stadia van slaapgebrek en dronkenschap, urenlang samen commentaar geven op een eindeloze televisie-uitzending waarin niets gebeurt: bij dezen het antwoord. Zoals milentlesslyabused schrijft, “What we want: The Arizona and Georgia updates. What we’re getting: A thirsty thread of Cuomo and Mattingly slash fics”. Oh, milentlessly, you say it like it’s a bad thing.

Dit is de genese van Map Boy. In de loop van de volgende twee nachten komt het CNN fanfic universe tot wasdom. De seksueel getinte commentaren over Cuomo en Map Boy, die tijdens de nacht van woensdag op donderdag slechts één draadje vormden in het weefsel van de thread, overheersen de volgende nacht de discussie. De posters kammen het beeld uit voor bewijs om hun interpretatie te ondersteunen. Iedere blik, iedere handeling, iedere beweging en houding wordt stof voor hun erotische paratekst — “Cuomo just licked his lips as he stared deep into map boy’s eyes”, “Phil looking at Cuomo like he’s thirsty for a snack”, “Cuomos pining eyes on that young map boy”, enzoverder. Ook in hun uitspraken zien de redditors verborgen aanwijzingen. Kort na middernacht zegt Cuomo over Trump, “Nobody has ever gotten the spanking that he is getting in the general right now.” “Cuomo?? SPANKING???” zegt TeamFourEyes. “Stop doing this to me, sir”. Vijf minuten later bespreekt Mattingly de mogelijkheid van een gelijkstand tussen Trump en Biden, in welk geval, zegt hij, “I think people curl in a fetal position”. Cuomo antwoordt: “Not you, though. You’ll go long and strong to the end.” “wtf Chris”, zegt vibrolator na deze dialoog, “just kiss him already”. Rond 1 uur verontschuldigt Mattingly, die met zijn vingers op de interactieve kaart schrijft, zich voor zijn slechte handschrift. “You didn’t go to Catholic school, I take it?” zegt Cuomo, waarop Mattingly, “No, I did, but I used my pencils and pens, not a finger and a Magic Wall.” Mattingly’s repliek dient slechts één doel, aldus blueskidoowecantoo: “Map Boy advertising his finger abilities”. Subliminal_Kiddo interpreteert de “Catholic school”-uitspraak dan weer als verdoken geflirt: “Next he’s gonna ask Mattingly if he likes gladiator movies.” In threads 57 en 58 worden voor het eerst een aantal uitgebreidere stukken fanfic gepost, volwaardige narratieven van vaak meerdere paragrafen. De nacht daarop beseft iedereen dat dit dolle avontuur langzaam ten einde loopt. Er is geen twijfel meer dat Biden de nieuwe president wordt; we wachten alleen nog tot de nieuwszenders hem officieel tot winnaar uitroepen. Tijdens deze nacht, in de euforie van de overwinning, in de sfeer van opluchting en ontlading na vier jaar Trump en vier dagen nagelbijten, ontspoort de fanfic compleet. Alle remmen worden losgegooid. In threads 74, 75 en 76 worden tientallen verhalen gepost, waarin Map Boy op verschillende manieren wordt verleid door Cuomo, Anderson Cooper of allebei. Het is tijdens deze wilde uren dat r/MapBoy, dat de vorige nacht werd opgericht maar nog niet actief was, eindelijk openbloeit.

4. “Reading this thread I’m half convinced there’s a porno going on at cnn”

“This thread”, schrijft iCashew15 ergens in de zompige, onfatsoenlijk pulserende wildernis van thread 76, “is really exposing how many of us use AO3 and FF.net and the like”. Deze acroniemen verwijzen naar archiveofourown.org en FanFiction.net, twee van de grootste sites voor fanfic. In fanfic eigenen fans zich (meestal fictieve) personages toe uit films, boeken of andere media om eigen verhalen mee te creëren. Er bestaan talloze subgenres, van femslash (erotische fictie over twee vrouwelijke personages) tot self-insert (waarin de schrijver zelf terechtkomt in het fictieve universum), van darkfic (die duisterder en grimmiger is dan het origineel) tot hurt/comfort (waarin een personage iets traumatisch meemaakt en getroost wordt door een ander personage, waardoor hun emotionele band verdiept wordt), van fluff (bedoeld om de lezer blij te maken) tot PWP (Porn Without Plot). Hoewel de meeste fanfic gaat over fictieve personages, bestaat er ook RPF of Real Person Fiction, een subgenre dat draait rond bestaande mensen.

Fictie over echte mensen is natuurlijk van alle tijden. Reeds vanaf de 3e eeuw werden er zogenaamde Alexanderromans geschreven, fantastische, grotendeels fictieve verhalen over de levensloop van Alexander de Grote, en verder bevatten zo goed als alle historische romans gefictionaliseerde versies van mensen die echt hebben bestaan.² RPF zoals we die vandaag kennen, met zijn specifieke genres en conventies, vond net zoals FPF (Fictional Person Fanfic) zijn oorsprong in de fangemeenschap rond Star Trek, in de late jaren 1960 — de eerste verhalen draaiden gewoonlijk rond de acteurs van Star Trek.³ RPF werd lange tijd — en door sommigen nu nog steeds — moreel dubieus geacht, een aanslag op de waardigheid en integriteit van de personen die worden afgebeeld (een blik wormen dat ik hier niet ga opentrekken, behalve om te zeggen dat ik er, zo lang het duidelijk is dat het om fictie gaat, weinig graten in zie). Lange tijd was dit genre daarom een dirty little secret van fangemeenschappen, waarvan de buitenwereld best zo weinig mogelijk afwist. Pas vanaf de vroege jaren 2000 begon RPF via het internet zijn weg naar buiten te vinden. Er zijn talloze ondersoorten, van Bandslash en Popslash tot Sports RPF en Historical RPF.⁴ Er is RPF over acteurs die populaire fictieve personages verbeelden, van Whedonverse RPF (over acteurs uit de series van Josh Whedon, zoals Buffy, The Vampire Slayer en Angel) tot Lotrips (over de acteurs uit Lord Of The Rings).⁵ Er is Political RPF, bijvoorbeeld over Barack Obama en Joe Biden, of over Democratische presidentskandidaat Pete Buttigieg en zijn echtgenoot Chasten.⁶ En er is Pundit RPF. Deze verhalen draaien meestal rond Amerikaanse nieuwslezers (vooral van CNN en MSNBC), en rond de hosts van satirische nieuwsprogramma’s als The Daily Show en The Colbert Report.⁷ Pundit RPF vond zijn oorsprong op https://punditslash.livejournal.com, een website die actief was van 2004 tot 2012 (“Because Newsmen Need Some Fun Too”, luidt de slagzin, een statement waarmee niemand het oneens kan zijn).

Hoewel veel mensen die via de threads de verkiezingen proberen te volgen dus totaal verbouwereerd zijn door de plotse explosie van fanfic (threads 75 en 76 staan vol met “What the fucks”), gebeurt er in feite weinig echt nieuws. Binnen de traditie van fanfic, RPF en Punditslash zijn deze verhalen niet moeilijk te begrijpen. Het enige wat anders is, is de context. Toch hebben deze verbaasde redditors ergens een punt: objectief beschouwd is fanfic een enigszins bizar gegeven. Waarom? zou je je bijna gaan afvragen. Volgens mediawetenschapper en fanfic-specialist Henry Jenkins is fanfic een manier voor de lezer of kijker om de macht te grijpen, om de officiële versies van mediateksten niet zomaar passief te accepteren maar in vraag te stellen, om te buigen volgens hun eigen wensen en noden. Hoewel fans niet in staat zijn iets te veranderen aan hun favoriete televisieserie, kunnen ze wel schrijven in de marges. Door een proces van speelse, actieve interpretatie kunnen ze de narratieve focus van een serie verleggen, haar impliciete ideologische aannames ondergraven.⁸ Zulke fans, schrijft Jenkins, “pull characters and narrative issues from the margins; they focus on details that are excessive or peripheral to the primary plots but gain significance within the fans’ own conceptions of the series”.⁹ Dit interpretatieve proces zien we duidelijk aan het werk in de haast obsessieve aandacht waarmee sommige van de posters de gezichtsuitdrukkingen, gebaren en woorden van Mattingly en Cuomo analyseren. Aan een opmerking die in het grotere plaatje van de nieuwsuitzending betekenisloos en triviaal lijkt, en die aan de meeste kijkers wellicht ongemerkt voorbijgaat (zoals die over de “spanking” van Trump, of over “Catholic school”), wordt plots buitenproportioneel veel belang gehecht. Ze wordt zwanger van verborgen betekenissen, vormt een portaal naar geheime dimensies van de visuele tekst. De kijkers ontwikkelen een eigen semiotiek, aan de hand waarvan ze de kleinste details kunnen interpreteren en inzetten in hun visie.

Volgens Jenkins maakt deze leeshouding deel uit van het proces van “genre shifting”.¹⁰ Daarbij baseert hij zich op literatuurwetenschapper Peter J. Rabinowitz, die genre niet zozeer ziet als een set van tekstuele eigenschappen die inherent zijn aan bepaalde narratieven, maar eerder als “a cluster of interpretive strategies”¹¹ — een collectie van conventies en verwachtingen aan de hand waarvan lezers betekenis creëren. In die zin, stelt hij, “‘reading’ is always ‘reading as’”.¹² Eenzelfde tekst heeft andere betekenissen, functioneert op andere manieren, wanneer hij wordt gelezen als een detective- dan wel een romantisch verhaal. Wanneer een lezer dus beslist om een tekst tot een bepaald genre te rekenen, bepaalt die keuze volgens welke regels ze hem zal interpreteren. Genre bepaalt welke dingen je opvallen, welke details of aspecten belangrijk schijnen en welke je als marginaal of triviaal beschouwt; het bepaalt welke alternatieve betekenissen aan zulke details worden toegeschreven; en het bepaalt de verwachtingen over welke richting de plot zal uitgaan — wat de lezer of kijker beschouwt als een bevredigende of gepaste conclusie.¹³ Iemand die de nieuwsuitzending van CNN louter bekijkt als een manier om op de hoogte te blijven van de verkiezingsuitslagen (of als een soort politieke thriller, misschien), zal het hoogstwaarschijnlijk niet merken wanneer Cuomo aan zijn lippen likt en Mattingly in de ogen kijkt; indien het haar wel opvalt, zal ze het wellicht niet automatisch interpreteren als bewijs dat Cuomo niet kan wachten om Mattingly te bespringen tijdens het eerstvolgende reclameblok; en het zal haar niet sterken in haar overtuiging dat de narratieve boog van de uitzending logischerwijs moet eindigen met een orgie, een liefdesverklaring of een huwelijk. “Reading this thread”, schrijft de onfortuinlijk genaamde JoeHatesFanFiction, “I’m half convinced there’s a porno going on at cnn”. En in zekere zin is er op CNN een pornofilm bezig, tenminste voor de kijkers die de uitzending consequent op die manier interpreteren.

“Genre shifting” kan dus een manier zijn om een tekst te appropriëren, zijn betekenis fundamenteel te veranderen. Maar waarom zou iemand een nieuwsuitzending lezen als een erotische film, en wat zijn de implicaties van zo’n lezing? Wat betekent deze betekenisverschuiving? Om die vraag te beantwoorden, moeten we de CNN-fanfic situeren in wellicht het meest beruchte fanfic-subgenre: slash. Slash is erotische of pornografische fictie over twee mannelijke personages — denk aan verhalen waarin Spike en Angel uit Buffy hun lust op elkaar botvieren, of waarin Jacob en Edward uit Twilight stoppen met vechten om Bella en liefde vinden in elkaars armen. Slash omvat het hele spectrum van romantische verhalen met weinig seks tot expliciete porno zonder noemenswaardige plot; van BDSM tot zachte, tedere aanrakingen; van passionele onenightstands tot seks in een decennialange liefdesrelatie.¹⁴ Jenkins leest slash als een kritiek op klassieke genderrollen, en meer specifiek de repressieve normen die onderlinge mannelijke interacties structureren. Slash, schrijft hij, “is not so much a genre about sex as it is a genre about the limitations of traditional masculinity and about reconfiguring male identity.”¹⁵ Deze ficties ondergraven volgens hem patriarchale opvattingen en constructies van mannelijkheid, die nog al te vaak emotionele kwetsbaarheid en intimiteit in de weg staan — die, vaak vanuit een impliciete homofobe impuls, het spectrum aan gedragingen en interacties die in mannelijke vriendschappen aanvaardbaar worden geacht, beperken. Slash brengt “the subtext of male homosocial desire”,¹⁶ het homosociale verlangen naar emotionele en fysieke intimiteit dat binnen klassieke gendernormen soms nog steeds moeilijk kan worden uitgesproken, naar de oppervlakte. Vaak gaan de verhalen over de allereerste seksuele of romantische ontmoeting tussen twee personages (het zogenaamde first time-genre) en over de obstakels, de conditionering, de diepgewortelde opvattingen en angsten die ze moeten overwinnen om deze intimiteit te bereiken. In die zin kunnen we slash lezen als een kritiek op gelimiteerde, en limiterende, opvattingen over mannelijkheid.

In de narratieve formule van first time-verhalen ziet Jenkins een beweging van de “dystopian dimensions of conventional masculinity” naar “the Utopian possibility of a reconstructed masculinity”.¹⁷ De verhalen beginnen meestal in een “masculine dystopia”, waar onderdrukte verlangens, emotionele repressie en het onvermogen om gevoelens te uiten leiden tot spanningen, jaloerse uitbarstingen, wantrouwen, agressie, vijandigheid en ongezonde competitiedrang.¹⁸ Maar in ieder verhaal komt er een punt waarop de spanning ondraaglijk wordt, de blokkades wegsmelten of exploderen, en de personages hun verlangens eindelijk kenbaar maken. Pas door te communiceren over hun gevoelens, zich kwetsbaar op te stellen en oprechte fysieke en emotionele intimiteit op te bouwen met elkaar, kunnen de personages zichzelf bevrijden van de dystopische aspecten van traditionele mannelijkheid. Het scala aan interacties, aan manieren om zich te uiten en zich tot elkaar te verhouden, dat deze personages tot hun beschikking hebben, wordt eindeloos veel breder. Dit, stelt Jenkins, is de belofte van utopische mannelijkheid die slash in zich draagt.¹⁹

We zien deze beweging heel duidelijk in de evolutie van de paratekst over de interacties tussen Mattingly en Cuomo. Waar hun verhouding aanvankelijk wordt opgevat als antagonistisch, wordt die gepercipieerde vijandigheid al snel geherinterpreteerd als een gedwarsboomd verlangen naar intimiteit, als opgekropte seksuele energie die alleen maar gekanaliseerd kan worden in bitsige opmerkingen. De posters roepen Cuomo en Map Boy keer op keer op om hun seksuele spanning te ontladen door toe te geven aan hun verlangens (zie commentaren als “Phil and Chris should just kiss and then the tension will go away”). Uiteindelijk lijken ze geen andere optie te zien dan zelf de utopische mannelijkheid te creëren waarnaar ze verlangen. Ze schrijven ficties waarin Cuomo en Map Boy eindelijk de muren die hen scheiden kunnen slopen, waarin een moment van warmte en intimiteit de frustratie en emotionele terughoudendheid tussen hen kan doen wegsmelten als sneeuw voor de zon. Ze construeren de mannelijkheid die ze willen zien: meer fluïde, opener, zachter, kwetsbaarder. Temidden van Trumps fascistische speeches, temidden van de angst en de spanning en het doemdenken, temidden van de isolatie en de eenzaamheid van de pandemie, verbeelden ze twee mensen die erin slagen om de muren tussen hen te slopen, om ondanks alle hindernissen connectie te maken, om tegenover elkaar te staan als twee naakte, kwetsbare zielen. Die elkaar toevallig ook willen penetreren.

5. “I see that fucking map on the inside of my eyelids”

Wanneer ik vijf maanden na de verkiezingen opnieuw door de threads scroll, valt het me op hoeveel mensen, nog los van de erotische fanfic, gefixeerd lijken te zijn op narratieve structuren en ficties, en vooral door ficties die overlopen in de realiteit, haar vormgeven en beïnvloeden. Soms lijkt het alsof de threads doordrongen zijn van een fundamenteel wantrouwen tegenover de realiteit, tegenover hoe ‘echt’ de dingen zijn die we ervaren. Talloze posters grappen dat we in een televisieserie leven en dat dit de seizoensfinale is. Over de kwaliteit van die finale lopen de meningen uiteen, van “The season Finale of America is fire. This whole season has been lit” tot “worst season finale in history of finales”. “This final episode is taking too long!!”, vindt DJMissLexx dan weer. “Way too much repetitive filler”, beaamt raw65. Volgens anderen leven we misschien niet in een televisiereeks, maar wel in een simulatie. “This election is proof that we live in a simulation”, zegt ThrowitAwaaaaaax. “You know how in every reality show it always mysteriously comes down to the last vote. Some alien must be seriously amused”. Drie dagen diep in de verkiezingen begint ook Colorado_odaroloC te vermoeden dat “reality is a simulation, and poor coding has just gotten us stuck in a loop the last few days.” Dit gevoel vast te zitten in een eindeloze loop lijkt voornamelijk veroorzaakt te worden door de nieuwsuitzendingen, waarin keer op keer hetzelfde wordt herhaald. Ook tegenover de authenticiteit van deze uitzendingen groeit gaandeweg het wantrouwen. “It’s all prerecorded”, gelooft RixirF. “This was already set up by the Illuminati months ago.” i_am_mr_blue is een gelijkaardige mening toegedaan: “I bet cnn is running same video in 10 minute loop and I cant tell a difference”.

Bovenstaande commentaren zijn uiteraard tongue-in-cheek. Toch lijken ze wel degelijk te wijzen op een soort onrust, een vage intuïtie dat er iets niet helemaal klopt. Verschillende nieuwskijkers in de threads zijn ervan overtuigd dat ze gemanipuleerd worden door een spectaculaire, gemediatiseerde weergave van de werkelijkheid, bedoeld om hen zoveel mogelijk uren voor hun scherm te laten doorbrengen. Ze zijn zich er pijnlijk van bewust dat wat ze te zien krijgen meer spektakel is dan nieuws, een gesensationaliseerde versie van de werkelijkheid, een schouwspel dat naast het verstrekken van informatie ook is gecreëerd voor andere, verborgen, en niet altijd even zuivere doeleinden. “We get it, CNN”, zucht WaywardWriter. “You want high ratings. I feel like I’m watching one of those reality shows where every four minutes, somebody says something that’s taken out of context, the music mounts, and we cut to commercial”. Ook randy88moss maakt de vergelijking met realitytelevisie: “CNN treating this shit like it’s some reality show cliff hanger….shit is annoying”. De kijker wordt aan het beeld gekluisterd door constante breaking news-alerts, zelfs wanneer er helemaal niets gebeurt: “Key race alert! [shows same result for the 100th time over 8 hours and presents it like’s it’s fresh news]”, typeert MindfuckRocketship dit fenomeen. team_broccoli post een treffend overzicht van al deze manipulatieve strategieën:

I loathe cable news. That’s all. The constant drama music,. Blinking, scrolling, flying graphics. Supersaturated colors. You can’t just cut to the host, the camera must fly in. And most of all the empty sensationalism of the hosts when nothing is really happening: “BREAKING NEWS: The thing of the last 4 hours is still happening!”. Wolf Blitzer (devoid of any sincere human emotion): “A shocking development indeed. We will see what our panel of 23 experts has to say about this after the break. This is a stunning, no, historic moment. The cat might catch the yarn. Stay tuned to find out!”

Hoewel bijna iedereen zich hiervan bewust lijkt, slagen de meesten onder ons er niet in zich ertegen te verzetten. “And yet we continue to watch”, spreekt forsure686868 voor ons allen. “Lol right”, beaamt MayoneggSalad. “I can’t stop”. Het lijkt werkelijk een verslaving te zijn, alsof de opgepompte muziekjes, cliffhangers en flashy graphics, de kleine dopamineshots telkens wanneer Chris Cuomo een key race alert aankondigt (na de volgende commercial break, uiteraard), onze breinstructuur permanent veranderd hebben. “This is a bizarre form of hell”, schrijft sopht. “Just being addicted to cable news repeating the same thing into my brain over and over and over.” Sommigen verdenken de nieuwszenders er zelfs van stemmen uit beslissende staten bewust later te rapporteren, of de race spannender te doen lijken dan ze eigenlijk is, om hen verslaafd te houden en op die manier zoveel mogelijk inkomsten uit reclame te oogsten. “Don’t forget that all the news organizations have a profit incentive to make the election seem as close as possible as long as possible”, zegt DebonairTeddy, in een poging panikerende redditors te kalmeren. Het lijkt niet eens vergezocht. Ik herinner me dat de uitzending op den duur meer uit reclame leek te bestaan dan wat anders, en verschillende anderen hebben dezelfde indruk: “1 minute of updates 10 of adverts”, klaagt erbush1988. “That’s only because your frame of reference is wrong”, antwoordt zambabamba. “Think of it like this. CNN: ‘We’re interrupting these ads to bring you an election update.’” imJoKaRr heeft zich al lang neergelegd bij die verhouding: “I’m watching ads for two days straight and when they break I get to see some election coverage.” Na uren- of zelfs dagenlang ondergedompeld te zitten in deze vlakke, spectaculaire, gesensationaliseerde weergave van de werkelijkheid, is het misschien niet verbazend dat mensen de aard van de realiteit beginnen te wantrouwen en in vraag te stellen. Dit is wat er overblijft: reclame, op loop, in de seizoensfinale van een televisieserie, in een simulatie. Inside a virus, inside 2020. Geen wonder dat iedereen aan het drinken slaat.

Zelfs slaap biedt geen garantie op respijt, want dit politieke mediaspektakel is zo alomtegenwoordig dat het zelfs dromen, de verbeelding, het innerlijke landschap van sommige gebruikers koloniseert. “I close my eyes to sleep and all I hear is ‘dun dun dun – KEY STATE ALERT’”, schrijft mruab, een ervaring die verschillende anderen delen. vinyliving droomt zichzelf als de interactieve kaart, “this floaty blue and red amorphous object and these giant hands coming towards me — poking me — changing my shape and color”. sunsabun hoeft zelfs niet te gaan slapen, maar gewoon met hun ogen te knipperen: “I see that fucking map on the inside of my eyelids”. Als kapitaal en media zelfs onze dromen infecteren, lijkt alle hoop verloren. Hier zitten we dan, zo lijkt het, geïsoleerd van elkaar, ieder van ons vastgekluisterd aan haar eigen scherm, passieve toeschouwers van een spektakel waarvan we weten dat het ontworpen is om ons verslaafd te houden maar toch niet staat om eraan te ontsnappen — niet langer in staat om te kijken voorbij wat er recht voor onze ogen op onze tweedimensionele schermen voorbijglijdt, zelfs niet langer in staat om te ontsnappen in onze verbeelding.

En dan is daar, plots, fictie. Plots trachten we in de voegen, de scheuren, de ambiguïteiten, de verloren momenten, de dode tijd van de nieuwsuitzending een andere realiteit te ontwaren, verborgen onder de oppervlakte, en die naar boven te brengen, tot leven te brengen, door middel van verhalen. Een speelsere, wildere, zachtere, meer sensuele, minder voorspelbare realiteit. Ik lees de CNN-fanfic als een détournement, een humoristisch en oneerbiedig ondergraven van het politieke mediaspektakel, een bestrijden van een gefictionaliseerde en gecommercialiseerde versie van de realiteit met weerbarstige, balorige eigen ficties. Naast de fanfic overwoekeren ook andere verhalen de megathreads. Hoe langer het wachten op resultaten uit bepaalde staten aansleept, hoe meer bizarre sciencefictionverhalen er bijvoorbeeld her en der beginnen op te duiken. Een kleine selectie:

The year is 2036. Night has become virtually indistinguishable from day. A thick smog blankets the land, from sea to polluted sea. An old Apple watch, still connected to Elon Musks Starlink, vibrates. The flickering screen reads, “KEY RACE ALERT! This just in, 10 more ballots have been counted in Nevada. The race remains too close to call.” In the distance, gunfire rings out. A lone voice pierces the landscape, a single screaming bellow; “FRAUD.” (alexander_karamazov)

The year is 2118. Warp drive has been discovered and the first interstellar empire has been established. Humanity has fused with their machines, resulting in immortal god-beings. Upon the cradle of mankind, in a place once called Nevada, the Ancient Counters kept alive by primordial tech are almost ready to release the numbers. (SolEiji)

The year is 2320. Aliens arrive on earth to find a barren wasteland with a single computer in the middle of the frozen North American continent with the page open op Discussion Thread 126266777526727. The faint sound of ballots being counted is heard to the east and west. (SuddenlyFeels)

Natuurlijk zijn deze ficties deels een product van verveling. Maar ze zijn ook meer dan dat; anders hadden alexander_karamazov, SolEiji en SuddenlyFeels ook gewoon high kunnen worden of memes kunnen spammen. Dit zijn momenten waarop passieve toeschouwers actief worden — waarop ze de beelden en narratieven die hen door de strot worden geramd, en die hun dromen en hun verbeelding invaderen, niet langer lijdzaam accepteren, maar transformeren tot iets anders. Deze verhalen bouwen bovendien duidelijk op elkaar voort. In de loop van de threads worden ze steeds vreemder en spelen ze zich steeds verder in de toekomst af. Tegelijkertijd blijven ze aan elkaar gelinkt door de formulaïsche eerste zin. Door middel van fictie zoeken deze posters connectie met elkaar. Ze doorbreken hun isolatie in een gemeenschappelijk spel, ook al zitten ze allemaal afzonderlijk achter hun scherm. Ze zoeken verbinding in plezier, in verbeelding, in de zoektocht naar andere lezingen van de realiteit.

6. “Truly a weird, hot, shining light in this weird time”

De zoektocht naar connectie loopt als een onmiskenbare rode draad door de threads. Talloze gebruikers uiten hun dankbaarheid voor het gevoel van gemeenschap en verbondenheid dat ze hier hebben gevonden. De threads staan vol met commentaren als “Thank you all for keeping me company” en “This thread is my family now”. Sommige posters schrijven dat de threads hen door een lastige, eenzame tijd hebben geholpen, zoals emmattack: “Guys I just wanna say thank you. i live alone in the U.K. and am on a different content than my family. I’ve felt really isolated lately and having these threads and interactions have literally been a lifesaver, so thanks.” Anderen, zoals shadowdra126, zien dan weer hun geloof in de mensheid hernieuwd: “I want everyone here to know that you make me glad to be alive. You remind me that there is hope in the world. I hope you have an amazing lunch today. I hope it’s something you really like.” Mensen tonen zich bezorgd om hun anonieme digitale metgezellen op een manier die ik oprecht ontroerend vind. Zo post er om de haverklap wel iemand een bericht als “Hourly reminder to drink a glass of water for the day drinkers!”, “Friendly reminder to relax your shoulders and unclench your jaw” of “Hey you: Stop scrolling real quick. Posture check. Save that back. Take a breath. Smile. Make sure you’re hydrated. It’s gonna be okay :)”. Uit reacties als “Thanks for the reminder. I had almost folded in half”, “Heading to the fridge now!” en “You’re an everyday hero man”, blijkt dat mensen dit advies ook echt waarderen en ter harte nemen. Op die manier draagt deze gemeenschap, hoe efemeer en anoniem ze ook mag zijn, niettemin op een heel tastbare manier zorg voor elkaar.

Op sommige momenten voelt het bijna alsof we allemaal samen in de woonkamer zitten, zoals wanneer PM_ME_UR_SEX_VIDEOS op woensdagochtend vraagt wat iedereen aan het eten is en de toevloed aan antwoorden — variërend van “An energy drink and cigarettes” tot “Bagel sandwich with 2 eggs, bacon, ham, cream cheese” — de illusie creëert dat we samen aan het ontbijten zijn. Tegen die avond kennen we elkaar al goed genoeg voor een logeerpartijtje bij good-fuckin-vibes, die zegt, “Guys this thread feels like a big sleepover, you guys are my best friends”. “As long as we’re friends and all”, vraagt NSFWThrowaway1239 zich af, “do you mind if I get something out of your fridge?” “My fridge is your fridge, friend. What’s mine is yours!” “And same goes to you from me homie!” Oh, you guys! Doen alsof we eten en drank met elkaar delen is over het algemeen een geliefkoosd tijdverdrijf, met regelmatige commentaren als “at the mcdonald’s drive thru what y’all want?” Hoewel deze interacties allemaal virtueel zijn — de kopjes thee, Jack Daniels, Chicken McNuggets en Xanax die de bewoners van de thread met elkaar delen niet meer dan make-believe — dragen ze onmiskenbaar bij aan een gevoel van gemeenschap, een soort ambiënte intimiteit waarvan de waarde, op een moment waarop veel mensen angstig en eenzaam zijn, niet te onderschatten valt. Ik herinner me dat ik de thread na verloop van tijd niet meer refreshte om updates te krijgen, maar omdat ik me er op een vreemde manier veilig voelde, omringd door onbekende maar goedbedoelende onzichtbare entiteiten die oprecht bezorgd leken om mijn mentale welzijn, lichaamshouding en hydratatieniveau.

Rond Map Boy en de CNN-fanfic heeft zich een soort gemeenschap-in-de-gemeenschap gevormd: de nachtcrew, ook bekend als de “horny crew”. Deze community is gegroeid rond een collaboratieve fictie. Want hoewel de verhalen geschreven zijn door individuele gebruikers, zijn zij het product van een overkoepelend narratief dat gezamenlijk tot stand is gekomen, een fictief universum dat we in de loop van de nachtelijke uren samen creëerden. In die zin vormen ze samen een grote collectieve tekst. Uit de commentaren blijkt bovendien dat deze ficties een heilzame impact hebben op het mentale welzijn van vele posters. In deze moeilijke tijden putten mensen humor, plezier, en misschien zelfs troost uit Map Boy. “Thanks for letting me know who mapboy is”, schrijft Kennybearrr. “I’m having a lot of fun. I haven’t been with my friends because I have chronic strep and I just want to thank you guys for such a fun time. It really means a lot to me”. Gebruiker grandslammed, die aanvankelijk bevreemd was door de fanfic, is er in de loop van de threads de waarde van gaan inzien: “I know I’ve sent yall to horny jail for Map Boy x Cuomo, but it’s made my night the past few nights. Truly a weird, hot, shining light in this weird time.” De troost en het plezier dat mensen uit de fanfic putten, heeft natuurlijk meer te maken met de gemeenschap die errond is gegroeid dan rond Mattingly of Cuomo zelf. Map Boy en shitposting blijken een vehikel voor connectie, iets waar we, God knows, in 2020 allemaal thirsty naar waren. Zoals chumzy0208 schrijft, “I haven’t been so connected to humanity in a long time”. Sommigen ontwaren in deze erotische ficties zelfs een utopisch potentieel. “Male or female, gay, straight, or bi, I love how we are all coming together over our thirst for all the reporters on CNN and MSNBC”, schrijft Fleuriste. “This is how we’ll really unite the country. The world, even!” In de loop der dagen zijn mensen gehecht geraakt aan Map Boy, heeft hij een houvast gevormd in deze verwarrende, chaotische tijden: het speelse, onnozele lichtpunt in de duisternis waar we blijkbaar allemaal wanhopig naar snakten.

Kort nadat de CNN-fanfic zijn explosieve climax heeft bereikt, wordt duidelijk dat het nog maar een kwestie van uren is voordat Bidens overwinning bevestigd zal worden. Dit brengt gemengde gevoelens met zich mee. “I want a result so desparately”, zegt Orion_Scattered, “and yet imagining a world where tomorrow night with no cnn after dark Cuomo/map boy memes, I’m just not sure if I can handle that right now”. JustLikeJD hoopt zelfs, tegen beter weten in, dat we nog een nacht extra moeten wachten, “so we get one last round of Map Boy and Cuomo.” In de laatste levensuren van de thread delen mensen de link naar r/MapBoy — als een adreskaartje, een ontmoetingsplek voor nadat de megathreads leeggelopen zijn. Nadat alle grote nieuworganisaties Biden hebben uitgeroepen tot de overwinnaar, en de thread explodeert in euforie, valt er in de marges ook een onmiskenbare sfeer van weemoed en melancholie te bespeuren. “Hanging out here from 1-78 has been unreal”, zegt walking_dead. “I’m still gonna be here till the comments die out.” “Can you guys leave the lights on?” vraagt Casperboy68. “I kinda want to hang out a little longer.” “Same”, zegt mrsairb. “Like I wanted it to be over and now it is over and I have the sads in some sick way.” Nadat de megathreads op r/Politics zijn uitgestorven blijft r/MapBoy nog een tijdlang actief, al worden de posts ook daar na enkele dagen steeds minder frequent. Nu verkeert de subreddit in sluimerstand. Om de paar weken post iemand een foto van Phil Mattingly of Chris Cuomo in één of andere CNN-uitzending. De eerste pornobots verschijnen reeds aan de einder. Maar het zou een vergissing zijn om Map Boy dood te verklaren. Zoals shrinkwrappedzebra hun verhaal “Map Boy: A Remembrance” besluit, “He’ll be back some day, but not until we need him most. And when he does return, he’ll do so not as Map Boy, but as Map Man.” “Farewell Map Boy”, antwoordt clarkrd in de commentaren, “may God let us be here in four years for your return!” Tot dan, y’all.

Noten